Dat Couperus' nieuwste werk ‘Herakles’ een roman in twee deelen heet, zal wel een uitgevers-wensch zijn. Het is de omdichting der mythe tot een modern verhaal, een nieuwe beleving der aloude vertelling, in scène gezet met heel het naturalistisch décor en de hoogdravende prozamuziek, naar de gegevens ook van beeldhouwwerken en muurschilderingen, al waarover onze groote regisseur van mythologische divertissementen, tegelijk een enthousiast kunstkenner, Louis Couperus, beschikt. De bont afwisselende voorstelling loont uw avond; want in één avond vliegt men die twee deelen door. Het is dan ook een waar virtuoozen-stuk, één voor één alle de werken van Herakles af te handelen en het zóó te doen...

Het Heilige Weten is het vierde en laatste deel van de romancyclus "De boeken der kleine zielen".
Het is 10 jaar na het derde deel, "Zielenschemering". Addy is inmiddels dokter, getrouwd met Mathilde en heeft twee kleine kinderen. Zij wonen in de grote, sombere villa in Driebergen die hij ge-erfd heeft van zijn grootouders. Bij hem in (en in de buurt) wonen een groot aantal familieleden die we kennen uit de vorige delen, onder andere zijn ouders en de kinderen van Constance's overleden broer. Addy is de spil van de familie geworden. Hij weet altijd wat het beste is voor iedereen om hem heen, behalve voor zichzelf. (Samenvatting door Anna Simon)

'Babel' is de stoutste fantasmagorie ooit aan zijn brein ontsproten. Het is alsof hij met zijn fantasie hetzelfde heeft willen doen als Cyrus langs de trappen en de terrassen van den toren van Babel: - de Goden bestormen. - Samenvatting door Frans Netscher (Uit: Veen's Nieuws 1901, 1 juni.)

Aan Psyche, Fidessa en Babel hebben wij gezien, dat Couperus in zijne sproken, of allegorieën, of phantasieën, voorwaar geen geringer werk geeft, dan in zijne romans. Namelijk: voor hen die ze verstaan. Men mag gelooven, dat Couperus juist in die creaties van vagere gestalte zijn eigen innerlijkste en beste en liefste heeft neêrgelegd: dat hij ze meer voor zichzelf gemaakt heeft, dan voor een publiek. De romans kan iedereen volgen, waardeeren, of critiseeren; maar deze sproken kunnen slechts begrip en appreciatie vinden bij de met den dichter min of meer gelijk-voelenden, - en die kunnen niet anders dan betrekkelijk slechts weinigen zijn. (Uit: J. van den Oude. Uit de poppenkraam onzer ro...

-... Je verbergt je achter je woorden: je wikkelt je in je stijl als in een mantel. - Neen. Ik leef een metamorfoze. Meer niet. Ik geef mezelf zóo weinig, als ik waarlijk ben, in mijn boeken, dat mijn lezers er nooit Hugo Aylva in zullen zien. Ze zien nooit meer dan een zielgenoot. En al zoû ik nu eens schrijven een boek, waarvan de held een modern auteur was: al zoû ik dien held laten schrijven werken, die verwant aan de mijne waren, de held zoû niet ik zijn, zijn kunst niet de mijne: en de roman zoû een roman blijven, niets dan een roman, en zich nooit realizeeren tot autobiografie... (Samenvatting door Louis Couperus zelf)